8.2.05
Πλαγίως
*
Το χιούμορ της ταινίας κάνει το βασανιστικό ταξίδι των ηρώων προς την αυτογνωσία τους να μοιάζει συχνά με χαριτωμένη αντρική υπεκφυγή ή έστω ανώδυνη ενδοσκόπηση. Το μυστικό όμως κρύβεται στη φόρτιση των εικόνων με ένα νόημα που καλείται να το αποδώσει ο καθένας μας. Σ’ αυτή την τέχνη βρίσκω μεγάλη σαγήνη. Όσο οι εικόνες μάς προσφέρονται ασχολίαστες από τον δημιουργό τους, τόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη της έλξης που ασκούν πάνω μας για ερμηνεία. Όμως η συνάντηση και ο συντονισμός μας με τα έργα της τέχνης δεν μπορεί να γίνει σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Είναι ανάγκη, η κατασταλαγμένη εμπειρία μας (και όχι τόσο η νοητική επεξεργασία ) να φωτίσει το έργο αποκαλυπτικά. Το βασικότερο στοιχείο αυτής της ταινίας σιωπηρά προϋποτίθεται: είναι η προηγούμενη ειλικρινής συνομιλία με τη δική μας ζωή.
Το σινεμά, συχνότερα από άλλες τέχνες, λειτουργεί σαν διαφυγή. Χρήσιμος και άγιος είναι αυτός ο ρόλος του αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη χαρά, την ευφορία που νιώθεις όταν συναντιέσαι, όταν συνομιλείς (έστω μέσω του έργου του) με κάποιον που σε γνωρίζει σχεδόν προσωπικά.
Μακάρι όλα τα όσκαρ να πέσουν πάνω της. Όχι απαραίτητα γιατί τα αξίζει, όσο επειδή η δική μας ζωή αξίζει καλύτερη μεταχείριση από εμάς, τους πικραμένους διαχειριστές της.
------------
Υ.Γ. Ξέρω ότι τον αγαπητό nik_kit δεν τον ενθουσίασε η ταινία, αλλά είπαμε: λειτουργούμε και κρίνουμε μεροληπτικά όταν κάτι μας αφορά τόσο προσωπικά.
Το χιούμορ της ταινίας κάνει το βασανιστικό ταξίδι των ηρώων προς την αυτογνωσία τους να μοιάζει συχνά με χαριτωμένη αντρική υπεκφυγή ή έστω ανώδυνη ενδοσκόπηση. Το μυστικό όμως κρύβεται στη φόρτιση των εικόνων με ένα νόημα που καλείται να το αποδώσει ο καθένας μας. Σ’ αυτή την τέχνη βρίσκω μεγάλη σαγήνη. Όσο οι εικόνες μάς προσφέρονται ασχολίαστες από τον δημιουργό τους, τόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη της έλξης που ασκούν πάνω μας για ερμηνεία. Όμως η συνάντηση και ο συντονισμός μας με τα έργα της τέχνης δεν μπορεί να γίνει σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Είναι ανάγκη, η κατασταλαγμένη εμπειρία μας (και όχι τόσο η νοητική επεξεργασία ) να φωτίσει το έργο αποκαλυπτικά. Το βασικότερο στοιχείο αυτής της ταινίας σιωπηρά προϋποτίθεται: είναι η προηγούμενη ειλικρινής συνομιλία με τη δική μας ζωή.
Το σινεμά, συχνότερα από άλλες τέχνες, λειτουργεί σαν διαφυγή. Χρήσιμος και άγιος είναι αυτός ο ρόλος του αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη χαρά, την ευφορία που νιώθεις όταν συναντιέσαι, όταν συνομιλείς (έστω μέσω του έργου του) με κάποιον που σε γνωρίζει σχεδόν προσωπικά.
Μακάρι όλα τα όσκαρ να πέσουν πάνω της. Όχι απαραίτητα γιατί τα αξίζει, όσο επειδή η δική μας ζωή αξίζει καλύτερη μεταχείριση από εμάς, τους πικραμένους διαχειριστές της.
------------
Υ.Γ. Ξέρω ότι τον αγαπητό nik_kit δεν τον ενθουσίασε η ταινία, αλλά είπαμε: λειτουργούμε και κρίνουμε μεροληπτικά όταν κάτι μας αφορά τόσο προσωπικά.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
1.2.05
Πρώιμη επιστολική λογοτεχνία
*
Άγνωστη φίλη μου γεια σου.
Με λένε Θάνο και είμαι δεκατεσσάρων χρονών. Πηγαίνω στην Γ΄γυμνασίου. Βρισκόμαστε δηλαδή στην ίδια περίπου ηλικία. Σε μια ηλικία που τα όνειρα και τα συναισθήματά μας αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του Εγώ μας. (πρόσεξε τώρα τεχνική: είμαι μεν μικρότερός της, αλλά μιλώ ήδη ως παντεπόπτης)
Διψάμε για το δίκιο και τη λευτεριά (εκείνη την περίοδο ήταν σκλαβωμένη ακόμα η Αττική) για την αγνή, καθαρή αγάπη (ανεπίγνωστος Πλατωνισμός), νιώθουμε να μας κυριεύει το πάθος για τη ζωή (έμμεση σημείωση της φλόγας που με σιγοκαίει).
Όταν όμως αυτά τα ωραία αισθήματα είσαι αναγκασμένος να τα πνίγεις μέσα σου, αγανακτείς. Αγανακτείς και ζητάς μια επαφή με κάποιον που να μπορεί να σε νιώσει. Και συ φίλη μου μπορείς να με νιώσεις. (δικηγορίστικη τεχνική οικειοποίησης του μάρτυρα)
Συγχώρεσέ με αν μιλήσω πολύ για μένα αλλά για σένα δεν ξέρω τίποτα ακόμα (έτσι είναι η ευγένεια: αναμασάει το προφανές)
Εγώ λοιπόν μέχρι την τετάρτη δημοτικού μεγάλωσα στην επαρχία. Μετά ήρθα εδώ. Οι γονείς μου είναι καλοί, μα θυμώνουν σχετικά εύκολα. Πάντως δεν καταπιέζομαι υπερβολικά (σύντομη, στέρεη αφήγηση που δεν κουράζει)
Κι όμως, θέλω να νιώθω έντονα το σκοπό της γήινης παρουσίας μου. Γιατί ζω. (αγνοώ τον Άμλετ. Αλλά τον περιέχω). Νομίζω πως κάθε νίκη, σε όλα τα πεδία των μαχών, υλικών ή πνευματικών, παίρνεται με αγώνα. Αγώνας ζωής. (καλά, υπήρχαν από τότε εκθεσιολόγια; Πού τις βρήκα αυτές τις παπαριές;)
Πιστεύω στην αξία που έχει η λευτεριά, ατομική ή συνολική.(Επανέρχομαι. Είναι που δεν καταπιέζομαι υπερβολικά - κούνια που με κούναγε.)
Πιστεύω επίσης στην αγάπη. Η αγάπη για μένα είναι προϋπόθεση επιβίωσης. Ο κόσμος δεν φτιάχνεται με νόμους ή συστήματα αλλά με αυτό που πηγάζει από μέσα. Κάθε άνθρωπος σχετίζεται με πολλούς άλλους. Αν σ’ αυτούς γίνει αισθητή η αλλαγή, θα έχεις καταφέρει πολλά. Ή τουλάχιστον εσύ, θα είσαι σε θέση να δεις τη ζωή από διαφορετική σκοπιά. (δηλαδή αν δεν πετύχει η ειρηνική επανάσταση του Ευαγγελίου θα σου μείνει τουλάχιστον ένα ωραίο ζευγάρι γυαλιά)
Για σένα, για μένα, για όλους, υπάρχει κάποιο απλωμένο χέρι που ζητά το δικό μας. (κακοχωνεμένη ποίηση της εποχής, ίσως αποτελεσματική λόγω της μεταπολίτευσης). Ας το σφίξουμε κι ας προχωρήσουμε μαζί του. Αλήθεια δεν νομίζεις κι εσύ ότι είναι πολύ ωραίο;
Πιστεύω επίσης στη δύναμη και την αξία του μη εμπορικού τραγουδιού. Προτιμώ PINK FLOYD, GENESIS, QUEEN -αν προσέξεις τα λόγια του συγκροτήματος αυτού θα δεις ότι αξίζουν πολλά- (να σου πω την αλήθεια εγώ δεν πρόσεξα αρκετά, ίσως με βοηθήσεις εσύ να σκύψουμε πάνω τους), PETER FRAMTON (άκου φίλε μου), STEVE MILLER BAND, SANTANA, κα.
Κάπου κάπου γράφω και κανένα ποίημα. (πώς ο τσομπάνης σκαλίζει τη φλογέρα του; ε, έτσι κι εγώ φτιάχνω τα δίστιχά μου). Αν γράφεις κι εσύ στείλε μου. Στείλε μου και φωτογραφία σου για να νιώθω ότι μιλάω σε κάποιον που βλέπω.(εδώ ήθελα να καταλήξω και μου πήρε τόσες παραγράφους)
Τώρα που σου γράφω είναι περασμένες 12. Όλοι κοιμούνται. (λες και φιλοξενούμε το β τάγμα στρατού στο σπίτι-τέλος πάντων) Στο δωμάτιο το μόνο που ακούγεται είναι το χέρι μου που γράφει. (ναρκισσισμός και υποβολή ατμόσφαιρας)
Περιμένω το γράμμα σου με αγωνία.
Σ’ ευχαριστώ
Θάνος ( στο τελικό ς αναπαριστάται μίσχος με μαργαρίτα- τι να πω δεν ξέρω)
Υ.Γ. Όχι μόνο το έστειλα, αλλά κράτησα και αντίγραφο. Η απάντηση ακολουθεί...
Με λένε Θάνο και είμαι δεκατεσσάρων χρονών. Πηγαίνω στην Γ΄γυμνασίου. Βρισκόμαστε δηλαδή στην ίδια περίπου ηλικία. Σε μια ηλικία που τα όνειρα και τα συναισθήματά μας αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του Εγώ μας. (πρόσεξε τώρα τεχνική: είμαι μεν μικρότερός της, αλλά μιλώ ήδη ως παντεπόπτης)
Διψάμε για το δίκιο και τη λευτεριά (εκείνη την περίοδο ήταν σκλαβωμένη ακόμα η Αττική) για την αγνή, καθαρή αγάπη (ανεπίγνωστος Πλατωνισμός), νιώθουμε να μας κυριεύει το πάθος για τη ζωή (έμμεση σημείωση της φλόγας που με σιγοκαίει).
Όταν όμως αυτά τα ωραία αισθήματα είσαι αναγκασμένος να τα πνίγεις μέσα σου, αγανακτείς. Αγανακτείς και ζητάς μια επαφή με κάποιον που να μπορεί να σε νιώσει. Και συ φίλη μου μπορείς να με νιώσεις. (δικηγορίστικη τεχνική οικειοποίησης του μάρτυρα)
Συγχώρεσέ με αν μιλήσω πολύ για μένα αλλά για σένα δεν ξέρω τίποτα ακόμα (έτσι είναι η ευγένεια: αναμασάει το προφανές)
Εγώ λοιπόν μέχρι την τετάρτη δημοτικού μεγάλωσα στην επαρχία. Μετά ήρθα εδώ. Οι γονείς μου είναι καλοί, μα θυμώνουν σχετικά εύκολα. Πάντως δεν καταπιέζομαι υπερβολικά (σύντομη, στέρεη αφήγηση που δεν κουράζει)
Κι όμως, θέλω να νιώθω έντονα το σκοπό της γήινης παρουσίας μου. Γιατί ζω. (αγνοώ τον Άμλετ. Αλλά τον περιέχω). Νομίζω πως κάθε νίκη, σε όλα τα πεδία των μαχών, υλικών ή πνευματικών, παίρνεται με αγώνα. Αγώνας ζωής. (καλά, υπήρχαν από τότε εκθεσιολόγια; Πού τις βρήκα αυτές τις παπαριές;)
Πιστεύω στην αξία που έχει η λευτεριά, ατομική ή συνολική.(Επανέρχομαι. Είναι που δεν καταπιέζομαι υπερβολικά - κούνια που με κούναγε.)
Πιστεύω επίσης στην αγάπη. Η αγάπη για μένα είναι προϋπόθεση επιβίωσης. Ο κόσμος δεν φτιάχνεται με νόμους ή συστήματα αλλά με αυτό που πηγάζει από μέσα. Κάθε άνθρωπος σχετίζεται με πολλούς άλλους. Αν σ’ αυτούς γίνει αισθητή η αλλαγή, θα έχεις καταφέρει πολλά. Ή τουλάχιστον εσύ, θα είσαι σε θέση να δεις τη ζωή από διαφορετική σκοπιά. (δηλαδή αν δεν πετύχει η ειρηνική επανάσταση του Ευαγγελίου θα σου μείνει τουλάχιστον ένα ωραίο ζευγάρι γυαλιά)
Για σένα, για μένα, για όλους, υπάρχει κάποιο απλωμένο χέρι που ζητά το δικό μας. (κακοχωνεμένη ποίηση της εποχής, ίσως αποτελεσματική λόγω της μεταπολίτευσης). Ας το σφίξουμε κι ας προχωρήσουμε μαζί του. Αλήθεια δεν νομίζεις κι εσύ ότι είναι πολύ ωραίο;
Πιστεύω επίσης στη δύναμη και την αξία του μη εμπορικού τραγουδιού. Προτιμώ PINK FLOYD, GENESIS, QUEEN -αν προσέξεις τα λόγια του συγκροτήματος αυτού θα δεις ότι αξίζουν πολλά- (να σου πω την αλήθεια εγώ δεν πρόσεξα αρκετά, ίσως με βοηθήσεις εσύ να σκύψουμε πάνω τους), PETER FRAMTON (άκου φίλε μου), STEVE MILLER BAND, SANTANA, κα.
Κάπου κάπου γράφω και κανένα ποίημα. (πώς ο τσομπάνης σκαλίζει τη φλογέρα του; ε, έτσι κι εγώ φτιάχνω τα δίστιχά μου). Αν γράφεις κι εσύ στείλε μου. Στείλε μου και φωτογραφία σου για να νιώθω ότι μιλάω σε κάποιον που βλέπω.(εδώ ήθελα να καταλήξω και μου πήρε τόσες παραγράφους)
Τώρα που σου γράφω είναι περασμένες 12. Όλοι κοιμούνται. (λες και φιλοξενούμε το β τάγμα στρατού στο σπίτι-τέλος πάντων) Στο δωμάτιο το μόνο που ακούγεται είναι το χέρι μου που γράφει. (ναρκισσισμός και υποβολή ατμόσφαιρας)
Περιμένω το γράμμα σου με αγωνία.
Σ’ ευχαριστώ
Θάνος ( στο τελικό ς αναπαριστάται μίσχος με μαργαρίτα- τι να πω δεν ξέρω)
Υ.Γ. Όχι μόνο το έστειλα, αλλά κράτησα και αντίγραφο. Η απάντηση ακολουθεί...
