19.10.04
...θεάτρου συνέχεια
Κατόπιν ο μπαμπάς-ποιητής, ρίχνει στο πάτωμα την παιχνιδομηχανή Νιντέντο, και με αποφασιστική κίνηση-κλωτσιά, τη θραύει.Ύστερα τοποθετεί έναν δίσκο λόνγκ πλέυ στο πικάπ.
-Θα ακούσουμε το αργό, μελισματικό "τη υπερμάχω", σύνθεση Ιωάννου του Κλαδά, και θα εξετάσουμε τη σημασία του βλέμματος στη βυζαντινή τέχνη
Κόρη: Νομίζω πως κατόρθωμα των βυζαντινών, είναι η προετοιμασία της εικόνας. Το βλέμμα αναδύεται ως φως εκ του σκότους.
Μπαμπάς. Φυσικά. Άλλωστε ο Κόντογλου και ο Τσαρούχης εκεί στηρίχτηκαν.
Μαμά: Καλά τα λες κόρη μου. Όμως μη μας διαφεύγει πως όλα εκκινούν από τη βυζαντινή οντολογία. Αυτή είναι το δώρο μας στον κόσμο.
Γιος. Και να σκεφτείς μαμά, πόσο έχει παραποιηθεί η ιστορία της φιλοσοφίας από τους δυτικούς... Την έφτιαξαν στα μέτρα τους.
Μπαμπάς: Τσ, τσ, τσ!
Τώρα παίρνει το λόγο η κόρη. Αρπάζει τα σι-ντι της Δέσποινας και τα πετά στη φωτιά.
-Θέλω να σας πω πως όση ώρα ακούγαμε το μέλος του πλαγίου ήχου του πρώτου, συνειδητοποίησα κάτι.
Μαμά: τι;
Μπαμπάς: τι;
Γιος: τι;
-Ότι ο ήχος αυτός διασώζεται στο ρεμπέτικο. Και δοξάζεται, ως ύφος, σε έναν Τσιτσάνη, έστω και με συγκερασμένα όργανα!
Γιος: Εμφανώς.
Μαμά: Πασιφανώς.
Μπαμπάς: Πάνυ μεν ουν.
Η κόρη, ενθουσιασμένη, αρπάζει την καραμπίνα. Πρώτα τη στρέφει κατά της γιαγιάς που κοιμάται στην πολυθρόνα ροχαλίζοντας. Μετά, σημαδεύει την οθόνη του υπολογιστή και πατά τη σκανδάλη. Ο εκκωφαντικός ήχος και ο θρυμματισμός του γυαλιού, ξυπνούν τη γιαγιά.
Γιαγιά: Σας ακούω τόση ώρα να μιλάτε. Σάματις μπρε, ένας Όμηρος δεν ανιχνεύεται στο μοντέρνο μυθιστόρημα; Ένας χορός αρχαίας τραγωδίας δεν ανιχνεύεται στο ηπειρώτικο μοιρολόι; Το αρχαίο μέλος στον Ιωάννη Ξενάκη; Ένας Λεωνίδας σε έναν Νικηταρά; Ένας Ευρυπίδης σε έναν Μακρυγιάννη; Δεν είναι έν το παν; Δεν τα είπαμε όλα εμείς;
Γιος: Απολύτως.
Κόρη: Ανυπερθέτως.
Μαμά: Αναφανδόν.
Μπαμπάς: Πάνυ μεν ουν.
Με τη λάμψη στα μάτια η γιαγιά, σηκώνεται από την αναπηρική καρέκλα που είναι καθηλωμένη για χρόνια, αρπάζει την τηλεόραση με άνεση και την εκσφενδονίζει προς το ανοιχτό παράθυρο. Η οθόνη προσγειώνεται με κρότο πάνω στην παρκαρισμένη μπε-εμ-βε της οικογένειας, ενώ η γιαγιά ωρύεται στο φωτισμένο παράθυρο:
-E, παύετε πια να λαλείτε, σύμβολα της χειραγώγησής μας. Σταματήστε, ω σεις φωνές προδοτικές, το άθλιο έργο της ισοπέδωσης. Εμείς είμεθα ο πρόλογος, εμείς και ο επίλογος της ανθρωπότητας!
Κατόπιν, φτιάχνουν ένα συνωμοτικό κύκλο, έξω απ’ τον οποίο φθάνουν σε μας μόνο λέξεις όπως :κατάληψη, σημαία, παραστάτης…και ενώνουν τα χέρια, κραυγάζοντας: ΖΝΤΟ-ΖΝΤΟ-ΖΝΤΟ!
Τέλος, στήνουν έναν αυτοσχέδιο, παγανιστικό, αρχαίο χορό, όπου όλοι γυρίζουν γύρω από το τραπέζι τραγουδώντας:
-Δενπε-ρνάτο-άλβα-νά-κι, δεν περνά, δεν περνά.
-Δενπε-ρνάάει-τόσκα-σμένο, δεν περνάάάά, δεν περνά.
ή και σε παραλλαγή, καθώς η κάμερα απομακρύνεται και ο ήχος σβήνει,
-Τίνος-είναι-η-Ελ-λάδα, δεν περνάααααααας δεν περνάς…
